It's magic!

Ik ga een poging doen om bij 40 graden een leesbaar reisverslag te schrijven. Poooeeeh, we zijn in Aqaba, dat aan de Rode Zee ligt. Er is echter geen verkoelend zeebriesje, waardoor we alles heeeeel laaangzaaaam doen. Een beetje zoals de walvissen in Finding Nemo (hoooow aaaaaare yooooooouuuuu?)

Het wordt een beetje cliche, maar wat hebben we weer bijzondere dingen meegemaakt. De driedaagse tocht hebben we uitgelopen zonder ernstige blaren, zonnesteken of spierpijn. Met woorden kan ik eigenlijk niet omschrijven hoe gaaf het was. Slapen in de openlucht onder een prachtige sterrenhemel, naar de wc gaan met uitzicht over woeste ('vo :P) bergen (geluksmomentje!) en de geweldige gidsen die ons begeleidden maakten het een trip om nooit meer te vergeten. Voor vertrek vroeg ik aan Hazm, een van familieleden die het hotel in Dana runde, of de tocht mooi was, de moeite waard. Hij antwoordde: "It's magic!" En zo was het.
De eerste dag liepen we inderdaad door het Paradijs. Om half negen daalden we af in de Wadi Qwueer, een lange kloof waar op de meeste plekken nog een riviertje doorheen stroomt. In de winter stijgt het water tot wel 8 meter, dus er groeide veel groen; palmbomen, roze bloemenstruiken (oleanders?) en wat nog niet al ;). Aangezien het onmogelijk was om te verdwalen - gewoon het water en de kloof volgen - hebben we de eerste dag zonder gids gelopen. Onze padvindersinstincten hadden we hierdoor wel nodig, want er moest nogal eens geklauterd of gesprongen worden. Gelukkig had ik mijn charmante teva's aan en Tara dr sandalen dus konden we lekker door het water banjeren. Na op het heetst van de dag een dutje gedaan te hebben onder een boom gingen we maar weer door. We wisten niet hoe ver we nog moesten. Het viel ons dan ook alles mee toen we voor drie uur aan het eind van de kloof het busje zagen dat ons eerder had afgezet! Khamal, chauffeur en kok, wachtte ons op met een kopje thee en zoetigheden. Wat zorgde hij goed voor ons! We konden gewoon neerploffen op de matrassen op een mat onder een boom. Hij had in het leger gezeten, waar hij goed had leren koken. Toen ik een paar uur later een heuvel beklom om de zonsondergang te bewonderen had ik mijn eerste into the wild moment, op een meter afstand schoot er namelijk een slang weg! Brrr. Khamal verzekerde me dat die slang niet bij onze slaapplek in de buurt kwam en dat wilde ik maar al te graag geloven. Voordat ik dan ook als een blok in slaap viel arriveerde onze gids voor de volgende dag, Abdullah. Op een ezel! Haha geweldig was dat, zo rustig als die twee aan kwamen sjokken in het donker.
We waren erg blij met de ezel, die Sashi heette. Die kon namelijk mooi onze tassen - en vooral, waterflessen - dragen. Dat kwam goed uit die dag, want driekwart van de wandeling moesten we stijgen. Up up up hadden ze al gewaarschuwd. Elke keer als we dachten dat we niet verder omhoog konden was er om de hoek wel weer een hogere berg. Abdullah had echter een lekker (sloom) tempo met veel momenten om op adem te komen, dus was het goed te doen. Wederom deden we een schoonheidsslaapje na de lunch, waarbij Abdullah op een vuurtje thee had gezet. We waren om half zeven vertrokken en kwamen rond drie uur aan bij Khamal, die ons weer met open armen ontving. Ze vonden ons erg snel en strong ;). Abdullah ging er na een paar minuten weer vandoor op zijn donkey, naar huis. De volgende dag zou Khamal onze gids zijn en zou de "baas", mr. Nabil, het busje ophalen. Het was een bijzondere laatste avond. Khamal begon (durfde?) steeds beter Engels te praten en grapjes te maken. Zijn kookkunsten leden hier niet onder, ik heb nog nooit zulke lekkere kip op! Wel moesten we vijf keer zeggen dat we genoeg hadden ("shabba'an!"), want hij bleef maar aandringen dat we meer moesten eten. Toen de zon begon te zakken merkten we dat we een heel eind geklommen hadden die dag, want het werd snel fris. Tel daarbij een harde wind op en ik werd 's nachts af en toe wakker van de kou. Maar ach, dat is weer eens wat anders dan de hitte die we gewend zijn!
De volgende dag deed ik mijn tweede wildernis ontdekking, er liep namelijk een schorpioen (okee, schorpioenTJE) onder het busje. Snel sokken en schoenen aandoen! En daar gingen we weer, nog maar een dagtocht verwijderd van Petra. "Jalla jalla, mischena!" ("Kom kom/ hup hup, lopen!"). Khamal liep als een vrolijke aap voor ons uit en werd nog vrolijker toen hij gebeld werd door zijn "girlfriend." Over drie maanden gaan ze trouwen! Hij begon helemaal te stralen en zei dat de liefde met een vrouw het allerbeste was. De avond ervoor hadden we het nog gehad over polygame huwelijken. De cultuurkloof was groot, voor beide kanten. (Scheiden?) Maargoed, in recordtempo kwamen we aan bij Little Petra, waar mr. Nabil ons opwachtte. Ik vond het wel even vervelend om afscheid te moeten nemen. Khamal, Abdullah en mr. Nabil hadden echt hun best gedaan. Zo belden ze elkaar bijvoorbeeld de hele tijd als we bij de een waren of het nog wel goed met ons ging. Maar ook afscheid nemen hoort erbij! Ze brachten ons naar een hotel vlakbij Petra en daar ben ik heel snel een hammam ingedoken. Al het stof is er goed afgescrubd!

De volgende dag was Tara jammer genoeg ziek (moest er een keertje van komen, de gebruikelijke darmproblematiek...). Ze dacht 's middags wel weer beter te zijn, dus ben ik 's ochtends alvast naar Petra vertrokken. Voor de cultuurbarbaren die dit wereldwonder niet kennen, het is een heeeele oude stad van de Nabetaniers (okee weet even niet precies hoe oud :P, dacht 3000 jaar) die hun gebouwen uitgehakten in de roodkleurige rotsen. 's Ochtends had ik al mijn eerste theepauze bij en paar Bedhoeinen meiden. Wat een schatjes! Ze vonden mij ook wel erg interessant, voelde me een beetje moeder Theresa. Ze verkochten oa sieraden en toen ik vroeg of ze ook ringen verkochten (kijkend naar een mooie ring om de vinger van een van die meiden) haalde ze die ring van haar vinger en gaf m aan mij. Hij is prachtig! Ik vroeg een paar keer of ze het zeker wist en dat was het geval. Toen ik er even later voor wilde betalen wilde ze dat niet hebben. "It's a gift!" Wel mocht ik iets anders kopen, dus heb ik wat mooie souvenirs uitgezocht. Dat was wel bijzonder. Een aantal mensen (Jordaniers) hadden ons gewaarschuwd voor de Bedhoeinen in Petra, maar daar heb ik niks van gemerkt. Ik vond ze allemaal gastvrij en vriendelijk, en de irritante kinderen of schreeuwlelijken kon je makkelijk negeren. Ik heb ook nog een jongen ontmoet die geloof ik erg snel verliefd op me werd :p. Ik had m de weg gevraagd en vanaf toen kwam ik niet meer van m af. Ik had letterlijk geen geld meer (de ATM deed t niet 's ochtends) en dat had ik m ook gezegd. Maar hij bleef me achtervolgen met zn ezel. Hij nam me mee naar uitzichtpunten van waaruit je hele delen van de stad kon zien, waarbij ik af en toe wel doodsangsten uitsloeg. Ze zetten geen hekjes neer bij afgronden! Maar de prachtige uitzichten waren het meer dan waard. (En er liepen meer toeristen hoor, voordat ouders en dergelijken zich zorgen gaan maken over mijn antennes ;)). Even verderop ben ik na zijn gezeur maar op zijn ezel gaan zitten en heb ik vervolgens gezegd dat ik met Tara had afgesproken. (Wat in beginsel ook zo was, maar ze had al gesmst dat het helaas nog niet beter ging). Zo heb ik nog een tijdje rondgestruind in deze prachtige stad, maar was al gauw bekaf. De vierde opeenvolgende dag dat ik weer aan het klimmen en dalen was, het was even mooi geweest! Maarja, je bent niet elke dag in Jordanie, dus 's avonds besloten we naar Petra by night te gaan (met Tara ging het weer wat beter). Met veel andere toeristen doorloop je de (lange) kloof die naar de Treasury leidt. Deze is verlicht met heeeel veel kaarsen (in zakjes). Het was de bedoeling dat je stil was, wat ook wel aardig lukte. Bij de Treasury aangekomen (waarvoor ook honderden kaarsen stonden) werd er Bedhoeinse muziek gespeeld en thee uitgedeeld. It's magic!
De volgende dag voelde Tara zich goed genoeg om mee te gaan, dus zijn we rustig aan door Petra gaan lopen. Er liepen genoeg mannen met ezels, dus als het voor een van ons te veel werd (een vijfde dag werd wel heel gortig :P) konden we altijd daarop gaan zitten! Maar we hebben het bijna de hele dag volgehouden. We zijn zelfs naar het klooster bovenop een berg geklommen. Het gebouw en het uitzichtpunt even verderop waren de klim meer dan waard. Maar het was in een grot waar ze drankjes verkochten wel weer tijd voor een middagdutje ;). Het laatste stuk besloten we toch maar een ezel terug te nemen. We vonden twee gezellige Bedhoeinen, vooral die van Tara was erg leuk ;). Die van mij was vooral goed in praatjes maken, maar ik ook, dus dat was hilarisch. Sowieso lijken alle jongens daar een soort quoteboekje uit hun hoofd te hebben geleerd, want om de haverklap komt er een wijsheid uit hun mond. "The place doesn't make the people, the people make the place". Of: "You cannot read a book from it's cover, you have to open it before you know what's inside." Soms waren ze iets minder poetisch: "Have a break, have a kitkat". En: "Try before you fly." Ook leuk: "We are too cool for school." Het was een gezellige terugweg :P.

Okee ik ga nu afronden :P, serieus ik heb te veel te vertellen. We zijn namelijk OOK NOG in Wadi Rum geweest, een hele mooie woestijn. Jeeptocht, amazing sterrenhemel en heel veel warmte, dat was het ongeveer. En slapen in een donkere tent, elke keer als ik wakker werd wist ik niet waar ik was. Vanaf Wadi Rum zijn we vanmorgen in Aqaba aangekomen. Het is hier zo mogelijk nog warmer dan in de woestijn. Hier zouden Tara en ik opsplitsen (zij naar Israel en even later naar Egypte waar haar broertje de 15e aankomt) en ik naar een dorpje hier aan de kust om te chillen. Maar nu heb ik zojuist bedacht dat Israel ook erg tof is, dus ik ga proberen om mee te gaan! (Ze kunnen nogal moeilijk doen aan de grens, zeker met een Syrisch stempel in je paspoort..) Als het lukt ga ik vrijdag vanaf Jeruzalem naar Amman en vlieg ik in de nacht van zaterdag op zondag naar huis.

(Natte, bezwete) kroel!!

Ps. Tara heeft op facebook een aantal foto's geplaatst!